DİLÂRÂ CAN

dur durak nedir bilmez
bir serseri seyyâhým;
izim kalýyor en girift labirentlerinde
kahýr yüklü hayâtýn.
sancýlar alýyorum koynuma; sancýlarým dinsin diye,
çileler dolduruyorum matarama;
yandýkça serinlemek için
ve vuruyorum kendimi aþkýn çileli yollarýna…

gecenin içinden geçiyorum,
gece içimden geçiyor aðýr adýmlarla
gri rengi siniyor hayallerime,
sitem kâr yanlarýmýn ihânetini tadýyorum
en haininden,
sinsi çelmeleriyle tökezliyorum,
yine de kalkýyorum düþtüðüm yerden,
bâde-i aþk ile düþtüðüm sarhoþ halimi özlüyorum…

ümit rüzgarlarýnýn serinliðinde selamlýyorum sabahý
tan’la birlikte,
gerçeðin fütursuz kanatlarý çýrpýyor
ölgün bakýþlarýma;
ben visâl’in gül rengi bûsesini beklerken
firak’ýn engerek zehirli öpüþleri konuyor bir kor gibi,
vuslat özlemiyle çatlayan dudaklarýma…

acý’nýn içine düþüyor yolum
apansýz,
acý içime düþüyor bir yýlký atý gibi;
eziyor hoyrat toynaklarýyla zerrelerimi,
yangýn yerine çeviriyor her yerimi yokluðun
bir yudum nefes çekiyorum içime
serinleyeyim diye;
bir avuç kor olup, kavuruyor ciðerlerimi…

kulaðým sesine hasret çekiyor
hücrelerim sýcaklýðýna,
hayallerime yaslanmakta buluyorum çâreyi,
birde gül yüzlü anýlarýma,
âh! dilârâ can;
tüm ân’larýmý sana adýyorum
kutsal bir sunak gibi
anlasana!…

Sosyal Medyada Paylaşın: