süpürdüm geceleri
baðrý kanlý topraktan
güneþin gözüne soktum
yerde yatan babamý!
sesim onsekize yeni basmýþtý
baðýrdým kara bir aðýtý
—kan!... kan!...
—caný yaradandan önce alýnýr mý, can?...
onsekizinde bedenimi
dinelttim elinde tüfek ile
öfkem baldan tatlý
yaradan korkusu yürekten kalktý
—kana kan!... kana kan!...
vardým tüfek ile
vurdum tüfek ile
babamýn kaný yerden kalktý!
herkes ayakda,
sözcükler havada,─ karar : idam!...
─caný yaratandan önce alýnmaz can!...
─mekaný olsun zindan!…
─belasýný verdi yaradan!...
bu nokta, kýrýlma noktasý
hikâyemi yaþamaktan ala koyan bitiþ, tükeniþ…
hiçbir þey, hiçbir þeyi geri getiremez
her þey için çok geç
çaresizlikten yakaraný tanrý duymaz!
artýk yolun sonundayým
piþmaným yaptýklarýmdan
ve hala cahilim…
yaþamak isteyip de
yaþayamadýðým þeylerden sonra,
çaresizlik içinde çýrpýnmak,
duyuramadan kimseye
haykýrmak,
arkamdan aðlamayacaklarý,
hatta gülecekleri tanýyarak
ölmek istemiyorum!
oysa imkânlarým olsaydý
deðerimi kanýtlayabilirdim
Atatürk’ün, Muhammet’in adý da neymiþ;
adýmýn gölgesinde
tüm adlarý silebilirdim...
son sözü sen söyleyeceksin,
biliyorsun,
tanrým,
onun için buradayým.
yanlýþ korkulara bezenmiþ,
deforme olmuþ,
þu sevimsiz yaratýk
asýlmadan önce
kýzýla çalan sefil daraðacýnda;
yak yýldýzlarý,
yak!...