babam

Ölümün islak gözyaþlarýyla uðurlanýrken sonsuzluða
Yalnýzlýðýn nedemek olduðunu o zaman anladý ruhum

Bir ben birde doymak bilmeyen toprak...
Küçük canlýlara yuva bir beden, tutsak bir sen

Kimler gitti de dönmedi ne var orda bilinmez
Özledim onu gelsede giderim hiç birþey demeden

Gelir gider insan ne zanediyor kalacakmý ebed
El sallarken yolculara dur bak söylim

Sensin belki yolcu olan indirmeden elin
Baþýna deðer kýymetsiz ama esir eden

Kývranýrken kozadaki týrtýr gibi
El sallayýpta gider sevenler

Kurtulmak imkansýz emir var gökten
Atomlar parçalanýr toprak doya doya emer

Bilseydim gideceðini senden önce giderdim
Yoklardým en acýmasýz yollarý

Baba can sana benden sana can
Sen gittin kaldý bana yarým can

Keþke uðrasada bana gelsem
Doya doya sarýlýp uzunca yatsam

Sosyal Medyada Paylaşın: