Yürek Yangını

Sustuðuma bakma Ýzmir’in bende ki en büyük izi...
Ben susmuyorum aslýnda.
Adýnýn dört harfi dudaklarýmý kýrbaçlar ya,
Dayanýr bu iþkenceye sefil yüreðim.
Ama ben ne zaman ansam o adýný,
Tat alma duyusundan ebediyete dek mahrum edilir sanki, dilim.
Ýçtiðim çay sýcak bir sývýdýr artýk.
Yediðim yemek sulu bir katýk...
Ve ben öyle çok susadým ki sana, çok deðil bir damla,
Sadece bir damla verseler dilime,
Niyet edip Allah rýzasý için seni sevmeye,
Senelerdir tuttuðum kara sevdamýn orucunu açacaðým hayalinle,
Tadým da yerine gelecek keyfimde..

Burasý Ýzmir ve adýn bana Ýzmir’den hatýra kalan en derin izdir.
Seni bana vermiyor,
Adýný söyleyince fýsýltý ile bi’ günah gibi,
Dilimi þiþletiyor,
Yüreðime müebbet yalnýzlýk hükmü veriyor,
Kalemimi kýrýyor bu kahpe þehir,
Ýbret olsun diye bütün naylon aþklarýn önünde,
O günden beri sevgi, sevenlere masal geliyor...

Ve geriye...
Geriye bir tek gözlerim kalýyor yar.
Hani adýný anmak yasaklanmýþ mühürlü dilime,
Seni þiir diye yazmak, yazarken yaþamak da yasak ellerime..
Geriye sadece gözlerim kalýyor.
Bakýnca anlarsýn gözlerimin dilinden sen.
Retinasýna býraktýðýn hayalinin izi,
Ýrislerime koca bir dünya çizer,
Anla iþte sen dünyaya bedelsin
Aslýnda...
Dünyam sensin.

Sakýn sorma, "Peki gözlerin... Gözlerin niye kanlý?" diye...
Yokluðunun has rengidir, gözbebeklerimin kýzýlý,
Ne zaman susasam bir yudum sana,
Hayat kýrýk bir kadehte zorla içirir bana yokluðunu.
Alabildiðim tek tattýr bu.
Ve yan etkisidir gözlerimdeki kaný...
Yoksun galiba...
Varsan bile hiiç hissetmedim ben, var olduðunu.
Gerçi adýn öyle büyük, öyle aðýr bir küfür olmuþ ki Ýzmir’in lisanýnda
"Seni seviyorum..." diyemediðim halde aldý herþeyimi.
Hissetmiyorum,
Tat alamýyorum yokluðunun acýmtýrak tadý hariç...
Ýnanýr mýsýn?
Üþümüyorum bile artýk.
Senden önce buzullardan farksýz olan yüreðim senden sonra eridi sanki.
Yüreksel ýsýnma diyor içimdeki deli...
Yokluðunun bende ki karþýlýðý yani.
O yüzden diyorum yüreðim yangýn yeri diye
O yüzden yanýyorum cayýr cayýr
Gözlerim bu yüzden kanlý...

Sen yoksun ya...
Ve ben adýna hasret tükeniyorum ya þimdi...
Ýþte sýrf bu yüzden o hayalin kundaklatýr göz bebeklerimi.
Sözün özü yanýyorum iþte.
Hani adým gibi eminim, adýný ansam anamý aðlatýr yokluðun
Ben söndürmeye uðraþýrken kömüre kesen kara yüreðimi,
Ýnadýna yapar gibi benzin döker hayalin katresi...
Volkan olup patlamam yakýndýr,
Ýnan bana...
Patlarsam eðer yüreðimi kasýp kavuran yangýnlarýmla,
Ne ciðeri evvelden ateþe alýþýk Roma dayanabilir bu nar-ý aþka
Ne de aþýklar þehri Paris kalýr piyasada...

Adýn...
Adýn diyorum adýn!
Dört harf...
Ýki hece...
Koca bi kelime...
Öyle aðýr gelirki deli yüreðime,
Tartsalar beni, koysalar dönek dünyayý diðer kefeye.
Daha aðýr basmazsam namerd olayým ben,
Ýçimde sen varsýn diye.

Ooooff offf...
Çok konuþtum...
Aslýnda konuþmuyorum.
Adýn bana yasak ya.
Bak gözlerim haykýrýyor dilimin yerine...

Buram buram sen kokuyorsun göz bebeklerimin ýlýk tebessümlerinde...
Yanýk kokusu gelirse fýndýk burnuna,
Hiç þaþýrma...
Yüreðim yanýyor...
Sen yanýyorsun...
Dünyam yanýyor...
Ben yanýyorum...
Biz yanýyoruz...

Söndürebilene AÞK olsun be AÞK OLSUN!



*YÜREKÝSTAN’LI ABDÜSSAMED GEDÝK
03/01/2012


*Yürekistan benim yüreðimde kurduðum tek kiþilik cumhuriyettir.
**Malik EÞTER müstear ismi bana aittir. Bu þiir yakýnda Malik EÞTER adý ile seslendirilecektir.
abdussamedgedik.tr.gg yada www.youtube.com/KendiniUnutanAdam sayfalarýnda sesli þiirimi bulabilirsiniz...
Sosyal Medyada Paylaşın: