Giderken,götürdün yanýnda baharlarýmý da bilmeden Yetim kaldým ardýndan, sonbaharýn baðrýnda. Kimsesizim,çalmadým kimselerin kapýlarýný Çalmamda, yalnýzlýkta mahsur kalsam da.
Gözlerindeki sýcaklýðý aradým hep, Güneþin sýnýrsýz coðrafyasýnda. Seni sordum memleketinden göçen turnalara Seni aradým yorgun gecelerin,gri sabahlarýnda Ama…Buldum yerine, yokluðunu her tarafta.
Acýmasýz bir ihtilalin, soðuk kelepçelerinden kaçtým Sýðýndým Ýpsiz uçurumlara . Her gece arsýz fýrtýnalara göðüs gerdim. Meydan býrakmadým çapulcu yalnýzlýðýn çýkardýðý yangýnlara Kan revan içinde kalsa da yüreðim,Yenilmedim Pes etmedim kýyýlarýma vuran hasret dalgalarýna. Hiçbir zaman boynumu bükmedim yokluðuna Direndim,savaþtým sensizlikle her pahasýna.
Oysa ki nasýlda ihtiyacým var sana… Sarýlsan bana,kokunu çeksem içime doya doya Umudun ayak seslerini duysam kalp atýþlarýnda Ýçimde yankýlanan hýçkýrýklarýmý özgür býrakýp aðlasam Cennetim olan koynunda . Ama…Sen bir ömür uzaklýktasýn bana.
Gülay Hançer Sosyal Medyada Paylaşın:
gulayhancer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.