ŞİİR TADINDA YAŞAMAYI YAŞAMAK

Senden baþka bir sevgilim olmadý hiç bir zaman,
gece yarýlarýna kadar el-ele yürüdüðüm,
ayazýn kucaðýnda unutulan kimliðim,
onca çabam boþuna mýydý benim,
beni tanýmamandan korkuyordum.

Aradan yýllar geçti biliyorsun,
akýp gitti aramýzdan delicesine,
býrakarak gözlerimizde nemli hayali,
sabahlarý düþledim gecelerimde,
buz tutmuþ yataðýmda sisli hülyalar,
bir evimiz olacaktý yeþillikler içinde,
fildiþi mobilyalar.

ýssýz sahiller boyunca yapayalnýz yürüyorum,
alabildiðine uzuyor önümde yollar,
kýzýyorum ama yine de yürüyorum,
hýrsýmdan titriyorum köpürüyorum,
yalnýzlýðýma, bu hantal þehre tükürüyorum.

Gece olduðunda düþmekte yýldýzlar bölük-pörçük,
gökyüzü yüzüyor aðýr-aksak,
düþlerimden düþüyordu ay,
ikiye bölmüþtü ya düþlerimizi tramvay,
bir nefes alýmýydý duraklar,
küçüktü þehir avuç içi kadar.

Baktýðým her yüz seninkiydi sanýrdým,
yüzleri olmadan sokaða çýkmýþtý insanlar,
týklým týklým bahçeler parklar lokantalar,
bize kurulmuþtu bütün sofralar.

Kayýyor ayaklarýmýn altýndan kaldýrýmlar,
acýlar denizinde yaþamaya benziyor sanki,
sevdayý paylaþmak,
aykýrý duraklarda koþmak,
yanlýþ istasyonlarda vedalaþmak.

Her þeyden önemlisi sevdayý,
el-ele þiir tadýnda yaþamayý yaþamak...

27 Aralýk 2011









Sosyal Medyada Paylaşın: