Annem ; Ellerini tutmayalý, sana dokunmayalý, Bir pazar sabahý çýðlýk seslerine uyandýðým Kaybetmeyi ilk öðrendiðim, sabretmeyi ve yalnýzlýðý Uyanmak istemediðim günün, 17.yýlý bugün Gittiðin günden beri ; Deðiþen hiç bir þey yok ANNEM Yine zihnimde sen, gönlümde sen, Düþtüðüm zaman kaldýran sen, kocaman umutlar veren yine sen.
Baktýðým her yerde seni görüp, baþtan ayaða titremek Özlemden deðil belki ama, sana layýk olamamaktan aðlamak, Özüme sakladýðým sen, ve sana tutkun bir ben var Sana aþýk, sana hayran, özlemini iliklerinde hisseden bir ben var, Nerede olursan ol, sen hatýrladýðým kadarsýn, Buðulu gözlerle yataðýmda iki büklüm yatarken Anne þefkatinle sýmsýký sarýlansýn...
M.F.K.
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmetfatihkonas Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.