gördüm ki
söz uzadýkça
hayat kýsalýyor kollarýmda
derken
týrnaklarýný yemeye bayýlan bir çocuk oluyor
kýrmýzý ayakkabýsýyla yataða düþen bir aþüfte yahut
gecenin kýzý
saçlarýný çözüyor nemrut nemrut
hiç telaþ etmeden aþký tedris eden bir talebe
ne lam’ý kalýyor ne cim’i
þehrin diðer yakasýnda /asýlý
bir genç cesedi
gündüzler zalim
geceler
iþtiyak içinde birer müneccim belki de
cümle sükutun sayhasýdýr içimde çoðalan
unut ey kalbim
ne hale koyar seni bu hareli umut
gördüm ki sözü uzattýkça
gölgesizim
aralýk býrakma kapýný ey hayat
beklediðim yok.
ne de benim gidecek mecalim…
/ mai/