Seni her andýkça karþýma çýktýn Sevda seli gibi gönlüme aktýn Aþkýn ateþiyle kavurup yaktýn Savrulup dökülen küllerde buldum
Bülbül gibi gülþenimde þakýdýn Aþkýn kitabýný bana okudun Sevgimizi iplik iplik dokudun Seni düðümlerde tellerde buldum
Bir ceylan misali oldun þikarým Her dem artmaktadýr efkarým narým Taþý olsam su içtiðin pýnarýn Seni suda deðil sellerde buldum
Yüzünde benlerin danelerinde Göllerde ötüþen sunalarýnda Bütün þarkýlarýn namelerinde Seni sazýmdaki tellerde buldum
***************
Cemal Durmuþ
***************
1944-2004. Þavþat’ýn Mamanelis (þimdiki adý Yavuzköy) köyünde doðdu. Ýlköðrenimini köyünde, ortaokulu Þavþat’ta, sanat enstitüsünü Artvin’de okudu.
Küçük yaþlarda þiire ve edebiyata ilgi duymaya baþladý. Köyüne gelip giden aþýklarýn etkisiyle þiire yöneldi. Ortaokul yýllarýnda ise þiir yazmaya ve yine ayný dönemlerde baðlama çalmaya baþladý.
Özellikle yörede anlatýlan Köroðlu, Ferhat ile Þirin gibi halk hikayelerini okuduktan sonra þiirle daha da yoðunlaþtý.
Sanat enstitüsünü bitirdikten sonra bir devlet dairesinde görev alan Durmuþ, emekli olduðu döneme dek Türkiye’nin birçok yerinde çalýþtý. Her gittiði yerde karþýlaþtýðý sorunlarý kendine özgü bir duyarlýlýkla dile getirdi.
Þiirleri çeþitli gazete ve araþtýrmada yeralan Durmuþ, þiirlerinde zaman zaman adýný mahlas olarak kullanmaktadýr.
Cemal Durmuþ’un þiirleri çeþitli gazete, dergi ve araþtýrmalarda yayýnlandý.
Cemal Durmuþ Ardanuç’un Kýlarcet (þimdiki adý Bereket) köyünde öldü ve Unushev (þimdiki adý Kýzýlcýk) köyünde topraða verildi.