Saklambaç Oyunu

Sana baðlý deðil hiçbir þey.
Bende baðlý deðilim.
Giderim.
Ne yani sen "bitti" dediðinde bitecek mi sandýn ?
Sen "git" derken bütün varlýðýmý yokluðuma teslim ederek kapýdan çýkacaðýmý mý sanýyordun ?
Sen "kal" dediðinde kalýp "otur" dediðinde oturacak mýyým ?
Kuklan mýyým oðlum ben senin ?
Sevdik diye mi bu yükün, bunca acýmasýzlýðýn ?
Sen olmasan yaþayamayacak mýyým ?
Nefesim misin ulan sen benim ?
Ben oyun yýllarýmý geçtim çocuk.
Ben saklambaç oynamam bundan sonra.
Ben ebe olmayý da sevmezdim zaten küçükkende.
Çünkü herkes yanýmdayken arkamý döndüðümde yok oluyorlardý.
Yalnýz kalýyordum.
"Elma" derdim, "armut" derdim belki çýkarlar diye.
Ama çýkmazlardý.
Hep bulamayacaðým yerlere saklanýp sonrada sobe yapýyorlardý.
Oyun tamam ama...
Ben çocuktum.
Anlamazdým ki.
Küserdim fakat kimsenin haberi olmazdý.
Kendime küserdim ben.
Neden oraya bakmamýþtým ki ?
Dedim ya çocukluk iþte...
Büyüdüm ama etrafýmdaki herkes çocuk kaldý.
Hep saklambaç oynuyorlar.
Arkamý dönmeye kalmadan kayboluveriyorlar.
Sende öylesin iþte.
Durmadan saklanýyorsun.
Ömrüm seni aramakla geçmiþti.
Buldum ama yine de arýyorum.
Bulamayacaðým yerlere gidiyorsun.
Hep baþka kýzlar, baþka çocuklar var yanýnda.
Belki de geneli yataðýnda.
Saklýyorlar seni koyunlarýnda.
Bulamýyorum ki...
Artýk oynamýyorum ben.
Saklan sevgilim.
Sakýn çýkma.
Belli ki senin daha "patlatacaðýn" çok çömlek var !

YirmiAralýkÝkiBinOnBir / 14.00


Sosyal Medyada Paylaşın: