Ölümün Camı

susmanýn ve aðlamanýn
aþk ve hüzünle karýþtýðý,
sayýsýz sensizlikle yatýlýp
yeni bir tufanla uyanýlan,
sabahsýz bir gecede yaþadým.....

þimdi acýlarýn izi üzerinde,
gönlümün yeni kýyametini ararken
hep küllerimi buluyorum
ve içten içe
ayný masalýn yalnýzlýðýnda
daðýlýp gidiyorum þehrimin sokaklarýnda....

ve köpeklerin donmuþ seslerinin
anýlarýyla buluþtuðu
köþe baþlarýnda,
yüreðin gümüþ bir zamanla titrediði,
yerde duruyor
baþka aþklarýn çiçekleri....

oysa pazartesi ya da salý olmuþ ne farkeder
aþýk olurlar
ve
ölürler aðýr aðýr,
bir çizik bile býrakmadan ölümün camlarýnda....

belki,
yarýn biri beni çaðýracak,
kapýlarý hep ölüme açýlan
hüzün baðlarýndan....

belki de
gönlüne beyazlar giyinip
demokrat karþýlýðýmý bulacak aynalarda..

þimdi
içimde yarým yamalak
son bir güneþ parçasý da akýp gidiyor
bir yaban çiçeðinden....

kederlerim ise,
hep bir haziran renginde;
güneþe dayanýklý.......
Sosyal Medyada Paylaşın: