Unutarak Adını

keman sesli mevsimlerle aðýrladým
saçlarýnýn en süzgün hallerini günahsýz
sitemsiz deniz akþamlarý kadar laciverttim
gör diye bir böceðin bile hakkýný vermeden
uyumadýðýmý sevdana...

çaðcýl deðer yargýlarýyla savaþtým
beynamaz soytarýlýktý kabullenmek
müzik kutusuna benziyordu aðzýn aslýnda
ve aslýnda çýktýðým isimsiz yolculuðun
sözsüz þarkýsýydýn canlandýn soluðumla...

kirli gün batýmlarýnda
karanlýk soðuk apartman hayaletleri
mahalle aralarýnda
aný anýný tutmayan ilk akþam kederleri güvercinlerde
çocuk mutluluklarýyla açýlan her kapýda
duracak gibi oluyor yüreðim
hangi umutta kahve rengi gülüþün?...

uzak seslerle eðleniyor korkularým
çýplak gövdeli aðaçlara bile muhtacým
kömür kokulu yoksunluklar yaðlý saçlarýmda
ayaklarým götürmek istemiyor beni evime
olmadýðýndan emin olduðum tek yere...

siyah bir titremek oluyor mevsimsiz
gençliðimle demlediðim o derin þaþkýnlýk
tutunduðum her dalgýnlýk ayrýlýk adýna
ölüm de olsa senin adýna olsunlardaydým
yaþadým senin adýna kendi adýma ölüyorum
ilk defa unutarak adýný...



kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: