Kendi Resmiyle Süslü Bir Ölü

biliyorum,
yýllarca billur aðýzlardan çaldýðým
eski bir su masalýnýn
gizli sularýnda bekliyor beni,
yaðmur meleði....

birbirinin içinde üþüyen,
birbirinin ýssýzlýðýna kapatýlmýþ
dayanýlmaz aþklarýn mühründen,
bir piþmanlýðýn gürültüsünü
çizerek geçiyor ansýzýn melekler..

zamanýn yeni bahçesinde,
tenimin kývýlcýmlarýna dökülüyor teni,
hayatlarýn
o kimseye yetmeyen karanfilinden...

ölümü hatmederek açýlýyor
bir nefeslik rüyalarýmýn kapýlarý,
çünkü aþka deðerek geçiliyor
ruhun uzlet gecesinden..
tenden ve candan akýp gidiyor
ruhumun aþk sayfalarý..

bir vebalin sonunda
sesimin hayalini topluyorum,
ateþimi cezbiyle soðutan kadýnýn
hasret burcundan..

ve bütün rüyalarýmý söndürüyorum,
orman gözlü kýzýl bir kadýn havalanýyor
kendi topraðýmýn zehirli kilinden,
kýrýlan bir kalple
bütün yalanlarýn birden söylendiði,
rüyalarýmýn gizli bahçesinde
herþey akýp gidiyor rüzgara kapýlmýþ küller gibi.

ve herkes kendi kýyametini yaþýyor içinde


daha hayallerin ilk duraðýnda,
tenin hazlarýna bölünüyorum
mühletim bitiyor,
kaderimin her bölgesini
baþka tende yaþýyorum,
týlsýmlarýn muskalarýn altýnda..

sonunda;
kendi resmiyle süslü bir ölünün ýrmaklarý yanýyor,
aþk öncesi
þehirlerin cürmünden...

aþk sonrasý;
iþte orasý meçhul!!...
Sosyal Medyada Paylaşın: