Görüneni deðil,
aynalarý kýrýyordun hep sen
karþýnda istediðini göremeyince....
Bu yüzden
hiç bir tren seni yolcu edemezdi.
Sadece önünden göz kýrpýp geçerlerdi .
Sense saate bakardýn durmadan,
olduðun yerde bekleyip
zamanda kaybolmuþ bir bilinmezi.
Yokluðu elindeki kaðýtlara resmedip
verirdin þiir diye rüzgârýn koynuna.
O gelmeyince yapraklarýný savurup
Ýstasyonlarý yaðmalardýn son bahar sayfanda.
Ben senli yarýnlar taþýrdým bavulumda,
yorulmadan.
Terimi alnýma gurur niþan edip
koþardým sana..
Sense hep onu beklerdin,
ölümcül hastanýn þifasý gibi.
Gelmeyeceðini bile bile
vicdanýný koyup cüzdanýna
biletimi verdin avucuma.
Sözlerimi deðil
dilimi koparttýn her defasýnda.
Ýki karanlýk birbirine karýþsa ne olurdu ki?
Ýki ayna birbirine baksa?
Hem siyahlar birbirine karýþsa
fark eden mi olurdu?
Ayrýlsalar gelir miydi karanlýða gün doðumu ?
Olmadý...
Yüreðim sana uymadý.
Yarasý birbirine benzeyenlerin kaderine
zaman yalnýzlýkla mühür bastý.
Ben sende,
Sen onda,
O bir baþkasýnda Aralýkta kaldý...
Gülþen Mavi
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.