paramparça içimde ki tüm ezgiler
yollanmalarým yarým,
aþklarým hep benden bi adým ilerde...
benden uzak illerde.
kan donmuþ,kadýn þarap parçalamakta.
þarap sanki birer deve dikeni.
büyüyenden,ýsýrandan,yeni
türlerden farklý bi þey...
yaralarým soyunmuþ çocuklugundan,
kurþunlar toplanmýþ geçmiþime.
külüm,yada kadýna hazýrlanmýþ garip bi tuzak..
lal dikmeleri inmiþ,bö sesleri
korku piþirenler sinemalarda,
kadýn ölüyor,
ve çýðlýk,kesiliyor.
rýhtýmlar sýrtýmda,
gidenler bir bir basýyor
kafama kafama,
kiminin elleri döküyor yaþlarýný yakama,
kimininde balçýkla sývadýðý dilleri akýtýyor,
yapýþkanlý salyalarýný,yamalý hürriyetime...
kadýn öldü,
ve perde.
son oluyor,
bu son terkediþim oluyor direniþimi,
ve deðmiyor artýk feryadý bana direniþlerimin..
son oluyor,çünki sondu kadýn....SUNA KAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.