Yoruldum anne.
Kimseye anlatamýyorum þu derdimi..
Susup kendimi paralýyorum içimdeki hezeyanlarda..
Bir bilsen halimi, savaþtayým sanki..
Ama acemi bir asker gibi hep kendimi yaralýyorum..
Aðýr geliyor yüreðime bu yenilgi..
Bilsen kurtarýrsýn kýzýný biliyorum..
Ama konuþamýyorum iþte,
dilim yüreðime küs gibi..
Hatýrlýyorum;
çocukken ateþlendiðimde bütün gece uyumaz, baþýmda beklerdin..
Þimdi yüreðimde öylesine bir ateþ
uyutmuyor geceleri..
Kimseye güvenemiyorum anne..
Daha dün yoluma öleceðini söyleyen,
bugün tabutumu taþýmaya meyilli..
Hani söz namustu,
öyle söylerdi babam..
Anlamýyorum anne,
Anlayamýyorum..
Hep mi namussuzlara düþer gönlüm..
Kimseden birþey beklemiyorum artýk..
Umutlarýmý uykuya yatýrdým þu sýralar..
Uyandýrdýðýmda büyük umutlarým olacak..
Bil istedim anne..
|esracan 10.7.11
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.