Tabiatýn kanunu elden bir þey gelmiyor,
Sadece bana deðil, sonbahar hepimize,
Boþa geçen mevsimler anýlarý silmiyor,
Zamana yenik düþtü, aþkýmýz geldi dize.
Ne güzel baþlamýþtý, hatýrlar mýsýn þimdi?
Pembe dudaklarýndan söyle ilk öpen kimdi?
Dudaðýndan kalbine akan benim sevgimdi,
Yakýþmýþtý bu sevgi inan ki ikimize.
Sonra sen hep naz ettin, usandýrdýn güzelim,
Þimdi tüm hatalarý ayýrt edip süzelim,
Hepsini açýklatma, bazý þeyler özelim,
Tümü senin suçundu, nazar deðmedi bize.
Bendeki bu yüce aþk Kerem’de bile yoktu,
Senin nazlarýn sonsuz, benimse sabrým çoktu,
Bu aþk bizi sonunda bir bilinmeze soktu,
Ýþte sonunda geldik yaprak dökümü güze.
Bu aþk sende sonlandý, aðyarým kýna yaksýn,
Yârimi alan eller göðsüne güller taksýn,
Sen beni unutsan da gönlümdeki tek aþksýn,
Yapraklar dökülürken gerek yok fazla söze.