Ardımda B'iz Bırakmadan Gidiyorum

Yazamýyorum artýk.
Duygularýmý dile getireceðim iki kelime.
Birleþmiyorlar.
Ýki kelimeyi yanyana uyduramýyorum.
Bizim gibi...
Sen ile ben gibi...
Yanyana duruyorlar ama uyumsuzlar.
Tamamlamýyorlar birbirlerini.
Anlatým bozukluðu oluþuyor.
Kimse anlamýyor.
Onlarda anlamýyor ne olduklarýný.
Cümle mi yoksa harf mi bilmiyorlar.
Cümle oluþturmak istemiyorum.
Çünkü; biz seninle ayrýysak, onlarda bir olmasýn.
Harf olsun.
Anlamsýz olsunlar.
Týpký senin olmadýðýnda benim olduðum gibi.

Ama bilirsin tutmaz benim bir dediðim bir dediðimi.
Bazen de bütün kelimeleri birleþik yazarým.
Aralarýna uçurumlar girmesin diye.
Birleþmek isterlerken düþmesin harfleri uçurumlara.
Yarým kalmasýnlar diye.
Vicdaným rahat etmez açarsam aralarýný.

Bir bizim birleþmemiz milleti kýskandýrdý.
Acýmadan uçurumlarýn kenarýna sürükleyip sonradan da ittiler beni.
Biz seninle iyiydik.
Herkesten, herþeyden daha güzeldik.
Elimde olsaydý uçuruma seninle atlar yine de ayrýlmazdým ama...
Dediðim gibi elimde deðildi.
Ellerin elimde deðildi.
Ayrýldýk.
Uçurumun kenarýnda beni iterken onlar, sen sadece bana "Elveda" dedin.
"Hoþçakal" diyemedim sana.
Çünkü; biliyorum ki birgün o uçurumdan kendi isteðinle atlayacaðýný.
Bekleyeceðimi sanma.
Sulara kapýlýp gideceðim, ardýmda b’iz býrakmadan...

DokuzAralýkÝkiBinOnBir / 15.00

Sosyal Medyada Paylaşın: