övmeli mi, yakmalý mý, bir unutuþun þiirlerini? yoksa kaçýp gitmeli mi, bir delinin ellerinden?...
al götür, rüzgarlardan bile utanan son aðlayan resmimi de.
kýr, parçala ama ne olur o fotoðraftan bakma yüzüme, yoksa rüzgarým kýrýlýr ya da kan çýkar bahtýma yazýn en uzun tarihinden.....
çünkü hep, rüzgarýn sesiyle kavrulmuþ bir gökyüzü bekledim þiirlerden, ve ýþýðý sönmüþ yýldýzlardan...
geçtiðin yerlerde aradým kokunu, yoruldum ahþap evlerdeki gýcýrtýlardan bilinir yerim.
bu yüzden her köþe baþýnda solgun bir resmim var; hüzünle beraber çekilmiþ...
bu yüzden hep yaslý pazartesileri....
þimdi kýrgýn sana gönül gözüm, üzgün bir yaðmurla çözülmeli sesi.. üstelik boðulmuþ yüzünü gösteriyor daha kapýlarý vurulmadan hasretin, eskimeden gecenin kokularý ve sen kokuyor tüm þehir..... Sosyal Medyada Paylaşın:
Gökhan Şahin. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.