Oysa defalarca söylemiþtim sana
Beni kendinden yollama çözülür bileklerim, kaybolurum demiþtim
Kaç otobüs duraðý, kaç tren istasyonu kundaklayýp
Batýrdýðým gemilerin günahýna girdim
Yetmedi...Gölgemi düþürüp aðlama duvarý gibi yaslandýðým
Yedi tepeli kentin duvarlarýný muhbir sanýp
Kendimi karaladým
...
Baðýþladým uykularýmý
Siyaha boyadým mavi göðü
Artýk güneþ doðmayacak
Ay gümüþ salýncak
Çocukluðumun emrine amade.
Yokluðunun matemini tutuyorum
Yaðacak yýldýzlar kurþun olup gözlerime
Karýþacak saçlarýma yetim nefesli rüzgarlar.
Iþýklar içinde
Yakamoz düþmüþ bir gecede
Hangi þarkýya eþlik ediyor o esriyen dudaklarýn
Yalnýzlýðýn hangi makamýndasýn
Ve hangi þive ile aðlýyorsun...Söyle!
Söyle ki; baþýný o omzuma yaslayayým, gölgen uyusun.
Sen bir þey hissetme.
Ne yolladýðým beyaz güvercinler
Ne de uçurduðum renkli balonlar döndü geriye
Uçurtmalarý saymýyorum bile
Zaten hepsinin tek adý;
Zeytin dalýydý...
Sarýlmýþ tenime karanlýk bir yalnýzlýk
Küskün istanbul’a her gece
Söylesene sevgili!
Bulunduðun yer, þu içimin zemheri þafaðýna
Kaç þehir
Ve kaç kucaklaþma mesafesinde...
de_soulmate