Kimsecikler bilmiyordu onu sevdiðimi Su uyuyordu nilüfer çiçeklerinin koynunda Þýrýltýlar þeklinde geliyordu horlamalarý Gül uyuyordu bülbüller ormanýnda
Hiç kime görmüyordu Öpüþmeleri ve koklamalarý Nefeslerin birbirine karýþtýðý sarýp-sarmalamalarý Ay uyuyordu kara geceliklerinin koynunda Heyhat... Birdenbire delindi dehliz Ay aydýnlýk oldu yer, gök, deniz… Ödüm koptu bilecekler diye onu Þükür ki Ardý sýra býrakarak ýþýklý bir iz Ýdraki imkânsýz bir hýzla Fener alayý gibi geçti bir yýldýz Kolunda pýrýl pýrýl bir kýzla…
Kimsecikler duymuyordu onu sevdiðimi Kar uyuyordu pamuksu bulutlarýn koynunda En büyük korkum ’Ölüm’ denen o usta hýrsýz Bilirim, gücü her þeye yeter ve sýnýrsýz!
Gýcýklýk eder, söyler Veya Farkýnda olmadan aðzýnýzdan kaçýrýrsýnýz Bu sebepten olmaz... Size de diyemem Gücenmeyin ne olur Okuyun ve unutun onu sevdiðimi... Hatta uyuyun...
Antakya, 06 Aralýk 2011 Ali ASAFOÐULLARI
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ali Asaf Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.