Dilim Öldüğünce

Özgür kuklalarýn olduðu gaipten eller diyarý burasý.
Yaðmur damlalarýnýn yükseklik korkusunun olduðu;
Yükselen dumanýn zeminde hatýralar býraktýðý,
Kimi an bir tende/
Kimi gece onlarca yürekte/
Ölünün kol gezdiði, ölümün bezdiði güzergâhtýr burasý;
Can alýcý konularýn itinayla iþlendiði yer/
Tahsilini bitirmiþ yokluðun yeri/

’Giderek çirkinleþiyordu yer küre.’ dedim içten,
’Giderek dönüyor yer, küle.’ takipli mýrýldanýþýyla.

Van’daydým, Vanlý’ydým.
Tabirin þakaklarýndan öpercesine/
Sokaðýn taVANýna kadar Vanlý’ydým.
Hasýlat rekoru kýrýyordu yalnýzlýk,
Gözler kapandýðý her an.
Bilinmez, tanýnmaz kimsesiz korku;
Hiç sayýlamaz çoðunlukta, hiçleþmiþ azýnlýðýyla.
’Ýlahi adalet!’ baðýrtýlarýnaydý sorgular,
Sahip olduðunuz o el vicdan eli mi yardým eli mi? Bir bak...
Ziyaný yoktu, bilinirdi zirâ
Grup çalýþmalarýna önem veren bir ülke oluþumuz.
Amaç önemsiz, galeyan önemli;
Tetikleyecek bir kiþi yeterli,
Sahip olduðu beyin miktarý önemsizdi, bilinirdi.

Biz yâr, afet ateþti;
Ki ateþ, düþtüðü yâri yaktý.
Cana susayan ölüm vardý,
Rabb’a hamd-ü senalar.
Ýsyan yoktu, isyan ateþi vardý.
Yâr/a vardý, yâr/atýk binlerce sebep...

Kelimesinden öpülesice bir dize izaha yetiyordu;
’Yaprak döker bir yanýmýz, bir yanýmýz bahar bahçe.’

[Dilimöldüðünce-hüseyinhakan]





Sosyal Medyada Paylaşın: