Son Beklediğim
Ufkumda bulutlar kümelerken kara bahtým,
Ben her gönül ufkunda doðan sabahtým.
Devran herkese taslarla zehir sundu da birden
Ben herkese bir neþe yarattým o zehirden.
Bir köprü kurup, zulmetin ardýnda, seherle,
Bildim gülüp eðlenmeyi ömrümce kederle.
Alnýmdaki her çizgi beyaz bir gece saklar,
Bir baþka þafaktýr saçýmýn gördüðü aklar.
Farkým ne, emel kaynaðý bir körpe çocuktan,
Madem ki henüz gelmedi son yolcum ufuktan?
Ömrümce neden yýllarý zincir gibi çektim,
Madem ki bir aþk uðruna can vermeyecektim?
Bir müjde taþýr her gün uzaktan bana rüzgar;
Elbet gelecek, gelmedi, bir beklediðim var!
Son beklediðim gelmeden, ölsem de yüzünde,
Devran bulacak yar ile aðyarý hüzünde.
Ýsmim gezecek pembe dudaklarda elemle,
Gözler dolacak bir çocuk ölmüþ gibi nemle,
Bir günde doðup can veren altýn kelebekler,
Bizden daha genç bir þair öldü diyecekler!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Faruk Nafiz Çamlıbel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.