Kış Bahçeleri

Dinmiþ denizin þarkisi, rüzgar uyumakta,
Rihtim boyu sonsuz bir üzüntüyle karalti
Körfez düþünür, Kanlica mahzundur uzakta,
Mazi gibi sislenmiþ Emirgan Çinaralti.
Can verdi kiþin sundugu taslarla zehirden
Her gonca kizil bir gül açarken yolumuzda,
Üstündeki son dallar agarmiþ diye birden
Pas tuttu nihayet sularin rengi havuzda.

Yerlerde gezen hatiralar var korulukta;
Yapraklar, atilmiþ nice mektuplara eþtir.
Mehtaba çalan sapsari benziyle ufukta,
Binlerce dalin verdigi tek meyva güneþtir.

Içlenme tabiattaki yekpare kederden,
Yas tutma dagilmiþ diye kuþlarla çiçekler.
Onlar dönecektir yine gittikleri yerden,
Onlarla giden günlerimiz dönmeyecektir.
Sosyal Medyada Paylaşın: