“Kiþioðlu robenson Yalnýz mýydýn adanda Nereden kara adam Nerede Cuma ?”
Robenson aranýyordu uykularýnda, bitmez sorular kesiyordu ýlýnmýþ yanýtlarýnýn yalancý güneþini. Son ve tek adasý, þaþkýn aklý korkaktý bulacaklarýna bir kaný bozuk ürküntüydü yalnýz kalmýþlýðý daha da kalacaðýndan baþka. Kendini Tanrý’ya uyduruyordu haberi yoktu olmuyordu. Ayrýcalýklýydý; ölmeye deðil öleceðini bilmeye ve mutlaka bir aþkla incinmeye incitmeye bilenmeye, hepimiz kadar ve hiç birimiz gibi en cesaretli erdemiydi cehaleti Mahir’di en güzel sorularý bulmakta ve acemiydi bulacaðý yanýtlarda bir ihanetti nihayet Cuma ama her robenson bazen kendisi de sonunda Cuma
“robenson, tek beyazýydý adanýn dostluðu yetmedi efendisi oldu Cuma’nýn”
Sosyal Medyada Paylaşın:
Bir anlatıcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.