ELİF

O Elif’ti.
bakabilirdi insanlara bu þekilde
ve bana da.
Yeni yeni bakýþlar denerdi yüzüne
bana bakarken.
Elinin içini yanaðýna uydurup mesela.

Adýný bilmeden sevdiðin
ve mevsimlerini düþündüðün çiçeklere benzerdi elleri.
Dümdüz uzamýþlardý, Zemheri iklimliydi saçlarý
Gözlerine denk.
Ve içerilerde,
anne derinliklerinde,
bir karanlýðýnda unutmanýn
birdenbire parlardý,
Salý günleri çok bir hafta olurdu yüzü.
Uzardý Salý. Salýlar.
Büyürdü,
taþardý insanýn gözlerinden yüzü.
Elif’ti,
konfeksiyoncuydu çýplak ayaklarýyla.
Ýzmirli bir güzelleniþi vardý.
Kokusu gülü andýrýrdý biraz gülümsediðinde
azýcýk yakýnýnda.
Beyaz elleri diþiydi,
Çiçek toplayacak kadar ve incecik
Öyle nazenin
kumrularý çaðýran bir ürkeklik.
Buðulu Temmuz arzulanýþý düþlenmese bile.
Þubat kadar sýrlý ve ihanet dolu.
Þubat kadar uykuya yatkýn,
ihanete yakýn
yer yataklarýnda.

Ve çabucak ballanan incirler
ulaþýlmaz dallarýnda
bembeyaz kar akardý gökyüzü
hiç býkmamýþ
hep o ayný serçeli sabahlarda.
Eðer eski yüzyýllarda yaþasaydý;
adý tezkirelerde geçen þairlere
baþka türlü þiirler yazdýrýrdý
ve býktýrýrdý oðlanlardan onlarý.
unuttururdu.
Öyle diyordu
keyifli gün batýmý özleyen gözleri.
Elif’ti.
Bakýþýna yepyeni öyküler katarken
Müslümcü Orhancý yeni yetmeler,
jilet atarlardý kollarýna.
Onu düþlerlerdi
umumi tuvalet kapýlarýna yazýlarýnda
ve evlerine dönerken otobüslerde,
yataklarýna yattýklarýnda
yeni düþler kurarlardý Elif kokulu
ve bitiremeden uyurlardý yorgunluktan.

Gözlerimden taþardý yüzü,
yüzüme yakýn kalýrdý
yüzü yüzümü yakardý.
Oysa hýrkamýn cebindeydi ellerim.
Gizli.
Gözlerimi pay ederdim yaþadýðým bütün Pazarlara
bakýþým Þubatlara emanet.

Fesatlanýrdý kýzlar Elif’in bakýþýna
arkadaþlýk eden de olurdu
ama döner-ayran kokan öðlen aralarýnda
herkes onu kötülerdi
fena kýz derlerdi.

Bilirdi anlatan da dinleyen de
ne söylense Elif’e dair yalandý.
yine de severlerdi hiç deðilse kendi aralarýnda
Elif’i sevmemeyi.
onun gibi sevilmeyi isterlerdi.

Benim ceplerim karanfil kokmuþtu
ellerim bergamut.
mesela gazoz alabilirdim onun bakýþlarýna.
daðýlan günlerini toplardým haftamýn.
Pazarlarý alýrdým.
en güzel Salýlarý verebilirdim ona.

Her þeye raðmen ezbere gelmezdi Elif’in yüzü,
ürkerdi böyle ökselerden, uçardý.
ona bakanlar
bu yüzden bilemezlerdi neden baktýklarýný.
ben de bilemezdim..
Belki unutayým diye bakardým
uyurken yüzünü düþlerdim belki
çýplak omuzlarý yanaðýna yakýn
dudaklarý hafif aralý
ve birbirine yakýn memeleri sýcacýk.

Ama bir yönüyle baþkaydý Elif.
Kimseye benzemezdi.
kollarý çýplaktý
ve mutlaka tuz beyazý ayaklarý.
anlatan bakýþlarý vardý.
Hep yalnýzdý otobüs duraklarýnda
Bakýþlarýnda fermanlý bir suskunluk uyur
Büyütürdü saklýlarýný.
Uykularýný
ve konuþtuðu da olmazdý pek.

Çocuk sayýlýrdý baksan
bakmasan baktýrýrdý.
gözleri öyle büyük ve upuzun Cumartesi geceleri gibi
ama öpülmeye uygun radyo açýkken bile.
ve sarýlmaya beli
kim bilir nasýldý?

Çocuk sayýlýrdý baksan, bakmasan baktýrýrdý.
aklým bir oyuna gelmiþ unutmuþ sobe demeyi
düþmüþ, bir akþam saklambacýnda
aklým þaþýrmýþ düþlerim kanamada

Utanýrdým.
liseliydi taþ çatlasa, çatlamazdý.
Ne isterdi benden ki?
utanýrdým yüzümü saklamaktan
karanfilleri her seferinde cebimde kurutmaktan.
ben de sevmezdim Elif’i
utanýrdým yaþlandýðýmý hatýrlamaktan....





Sosyal Medyada Paylaşın: