mevsimlerin hep karakýþ olduðu,
uzun ömürlü çiçeklerin çabucak solduðu,
eþit vicdansýzlýklarýn bol olduðu,
kýt akýllý kara cahiller sokaðýnda,
satýlýk oylar hükümranlýðýnda,
yaþatýlmadýðýmýz hayatlarýn yerini
kabullenilemeyen acýlar aldýðýnda
ve öylece yaþamaya zorlandýðýmýzda
ey kürdüm, zazam,
tarihin yazdýðý tüm haçlý seferlerinde galip olmuþ,
türk oðlu türk’üm,
sünni ya da alevi marabam, çobaným, ýrgatým,
çalýp söyleyen çalgýcý adamým, artistim
kapý önü dedikodularý eden rengârenk kadýným,
ayaklarý yer tutan yarý çýplak bebem,
sen ve ben;
ülkemizde, türkiye’mizde, silivride
ergenekon destanýný yazdýk yeniden,
kötülüklere direnilen cehennemler yarattýk
yanlýþlarla çatýþtý doðrularýmýz ve daha kolay kavradýk.
zayýflýklarýmýzý güce dönüþtürdük,
isyan edecek kadar güçlendik;
mitingler düzenledik kýrmýzý gelincik tarlalarýnda,
tanrý tarafýndan çoktan kurulmuþ kusursuzluklarda bütünleþtik
ve acýlarý bir daha yaþamamak üzere barýþtýk,
hatta,
“türk, öðün, çalýþ, güven,” yazýlý afiþler altýnda
onurlu insanlar gibi seviþtik...
ummadýðýmýz iþ birlikçiler kesmek istedi önümüzü,
vatan hainleri,
her biri gladyoydu, mossaddý, siayeydi,
turuncu renkli sorospu çocuklarý,
akepeydi, hizbullahtý, fethullahtý,
renkli ekran teveydi, renkli mürekkepli gasteydi, pek çok þeydi...
pek çok þeyle sardýlar çevremizi, sýnýrlarla çevrelediler,
baþ kaldýrýmýzýn nedenlerini ifade etmemizi
ve baþ kaldýrýmýzýn kendisini engellediler.
olmadý, oldurmadýlar
aramýzda düþmanlýk tohumlarý yeþerttiler.
etnik ayrýlýkçýlarý daða çýkarttýlar,
öz be öz türk hemþehrilerini öldürttüler,
dincileri dindarlarýn üstüne saldýlar,
‘þeriat isteruk’ diye baðýrttýlar...