akþamýn nereye çýkacaðý belirsiz yollarýnda
düþ kurarak,
bir türkü tutturmuþum;
gidiyordum...
“Yüreðini yüreðine çaktý
bir sevda dikeniyle…”
Güneþ bütün gün boyu bizden bir parçaydý
menekþe renkli ay da;
Ay karanlýðýnda kimsesiz yollarda gidiyordum…
Ben durduðumda gidiyordu,
gözden yitiyordu yollar,
ben giderken duruyordu,
bekliyordu düþünmem için;
türküm hüzünleniyordu…
“topladýlar meclisi kararýný verdiler
vurdular fadiði zap suyuna attýlar...
fadik kardeþ bu dünyada var idi
tatlý dilli güler yüzlü
bir çobaný sevmiþti…”
Ölü þehrin kýrsalýnda derme çatma bir çiten
oðlak,kuzu sesleri, sivas kangal eniði,
küçük taze çýðlýklar
fadiðin sevdalýsý
aþýk çobanýn paniði,
bir uluma sesi duyulmakta iken,
dolunayda kurt adam,
ya da boncuk gözlü baykuþum
gizlice bakýyordu
suskun ve dingin bahçelerde
portakal dallarýnýn arasýndan…
Duyduðum seslerden korkmadan
ben gidiyordum
hakkýmda ne düþünürlerse düþünsünler
gülüp geçerek;
yolun baþýndaydým,
henüz cahildim,
iþim,
yürü ya kulum,
demesine kalmýþtý…