Vuslat ümidi ile, ayrýlýk ateþiyle Sevmek acý çekmektir, sevmemekse ölümdür. Taþlaþan o kalplere, susayan gönüllere Sevmek sevgi ekmektir, sevmemekse ölümdür.
Bir þey ikram eylese, o yâr nârin eliyle Issýz daðda mest etse, beni sevdâ yeliyle Konan tüm engelleri, aþsam aþkýn seliyle Sevmek bentler yýkmaktýr, sevmemekse ölümdür.
Aþký kalbe iþledin, deðiþik bir nakýþla Birden gönlüme girdin, þimþek gibi çakýþla Her fýrsatta göz göze, “çeþm-i þehlâ” bakýþla Sevmek güzel bakmaktýr, sevmemekse ölümdür
Aþk kuyusu öyle ki, görünmez onun dibi Züleyhâ’nýn yüzünden, neler çekti O Nebi Görür görmez öyle ki, sanki bir serum gibi Sevmek kalbe akmaktýr, sevmemekse ölümdür.
Eceli nasip eyle, Rabbim bize arýyla N’olur imtihan etme, cehennemin nârýyla Tâ ki vuslata kadar, aþkýn sönmez koruyla! Sevmek gönlü yakmaktýr, sevmemekse ölümdür…
28/11/’11 Hanifi KARA
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.