Gönlümü sorguladým bir orman kuytusunda, Gören duyan olmadý, âlem kan uykusunda. Bu ne sevdadýr dedim, Mecnun, Kerem’den öte, Dedi ne gelir elden, oldu bir kere iþte... Dedim ki yazýk ettin, kendine de bana da, Gör iþte tüketecek, ikimizi bu sevda. Dedi gönlüm ey þaþkýn, benim görevim budur, Bilmez misin ki sevda, içeni yakan sudur. Anladým ki kaçýþ yok, sakýnsak da sevdadan, Baþa gelecek bir gün, ya vuslat ya da hicran.
4 Ekim 1988-Salý / Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
İzzet KOCADAĞ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.