Gözlerinden geçerken okudum masalýný..
Titrek kalbimin atýþ hýzýndaydý söylentiler..
Masallar vardý ve anlatanlar..
Sonu yoktu, Asli da…
Derin kurgular var, duygularla beraber..
Bir yalandan ibaretti, insafsýzca tüketiliyordu nefes almalar..
Ama vermeler yoktu!
Hükümsüz kafiyeler ve harflerin diziliþi vardý,
seni yazmaya yaramayan heba edilen bir yaþamsal hikaye..
Adi saný lal olmuþ bir cümleydin artýk kendinden bi haber..
Platonik sevdalarda..
Seni anlatmayý deðil, düþünmeyi bile beceremeyen Cümleler sýralýyken tozlu raflarýmda,
Ve ben hangi puslu bakýþlarda arýyorken seni,
Sen hangi düþüncenin eteðinde kar oldun da,
güvendiðim daðlarda yerleþke sahibisin?
Gözlerinin konuþmasýný bekledim oysa ben..
Dilinin söylediklerine kulaklarým þahitlik edemezdi..
Yüreðimde hissetmek istedim ki;
Bu yüzdendi kalbimi avuçlarýna sergileyiþim!
Sen anlamadýn mý?
Hazin bir sonu vardý senli bildiklerimin..
Elem içinde yanýynýyorken haksýzda deðildi,
Hani fikrimin güzel düþüncesizlikleri..
Mutlu sona baðlamayý çok isterdim oysa..
Gözlerine deðince yeþersin isterdim içimin nehirleri..
Þimdi mi ? kar yaðmýþsa o daða.. Ve avuçlarýndaysa yaþamsal serüvenim.. Ve kývranýyorsa mest olmuþ þekilde acýdan.. O daðda ölecek kurdu da bulamamýþken adi sanýda lal iken.. Bunu yazmaya Sukutum yeter mi ki?