MEYDAN SAVAŞI

Önce bir bakýþla, düþer meydana..
Sessizce süzülür, hissettirmeden,
Ýlk vurulan gözlerdir.

Duygularda , yeþerir, çiçeklenir.
Kýþ ortasýda bile, günlük güneþlik.
Gönüle dolup taþar, sevda.

Deli dolu demlerle, nefessiz,
Her derdi unutturan bir halde..

Yaþýndan, dününden , tazelenir de,
Hayatý , taa en baþýna sarýverir,
Yüreði, hazandan eder sevda.

Akýl, çeker kýlýcýný, dolu dizgin.
Gözler, sakýnýr sevdiðini bu cenkten,
Hapsetmek ister ,kirpiklerinde..

Bu akýn,nice geceleri
Uykusuz ve çaresiz býrakýr.

Gönül, okumadan yýrtar atar,
Fermanýný aklýn.
Bir güzel sahiplenir, sevdasýný.
Cesaretli, yürekli.

Yürekse, kendi derdi ile çýrpýnýr, kuþ misali.
Arada bir, mýrýldanýr sessiz sözcüklerle:
’Seviyorsun’ der , ’sevdin iþte’ hadi...söyle!

Ýþte böylesi amansýz savaþýn,
Karmaþasýnda, kalakalmaktýr..
Biraz da sevda..!

Galibi mi?
Herkesde farklý bu cengin.

Belki de zafer bile yok...!

Yüregin, sessiz cümlelerininden seçmeli,
Dilin ucuna, gelen ne varsa...
Dökülmeli, sevdalýnýn yüzüne.

Hiç belli olmaz , saklanan, sakýnýlan,
Güzelim sevda sözlerini fýsýldayan...

O yürek var ya...o yürek,

Belki de çýkmaz sabaha..!

Sosyal Medyada Paylaşın: