esrik bir telaþ!
daralýyor yine
ufkun kýzýl karanlýðýnda güneþ
törpülemek istiyorum
kök salmýþ yumrular dibinden
bir buhrandýr kaçýþ
kendinden
kan ter içinde
cezbeden bir karanlýk
tuttum ellerinden
yap-boz oyunu oynadýk yýlarca
gündüz oynarken
sarý cadýnýn saçlarýnda
gün dönümü dolun ayda;
kan damlar diþlerinden.
ihanet,
paslý hançerini vurunca sin’ine
nefislerde iz kalýr
elmanýn içine düþünce kurt
ayýklasan pirincin taþýný
karýþýr birbirine
koyunlar da sayýlmaktan yoruldu
karanlýk çitlerde
sabýr taþý eridi leyla’nýn yüreðinde
çöl vurgunu teninde
savrulur isyanýn týnýsý
kalmamýþken dizlerinde ki feri duygularýn
zulüm etmeyin
durun!
sevmek, zulüm güneþ’e
sevmek, zulüm ateþ’e
sevmek; zulüm sevene
zulüm..
ilahi kýlan,
meryem’in masumiyetindeydi
çarmýha gerdiðimiz aþk
gidiyorum,
ruhumu sevdaya takas edip
yüreðimi de ateþe
boþ beden,
ruh; örs/
vicdan; çekiç
son bir nefes çekip…
çarmýha gerilen
aþkýn siluetine bürünüp
azat ediyorum...
ÜMMÜ AÞCI
(üma)