mektuplar -II-

üþüyorum…
penceresini açsam ömrümün gün doðacak içime
güneþten de korkuyorum
ateþi cehennem bildiðimden beri

ne zaman kendimi yaksam, cennetini anlýyorum insanýn
cehennemlik bir üzüm oluyorum kevserin kýyýsýnda
ve cebimde dünyadan getirdiðim renkleri saklýyorum
adýmlarým düþüyor mezarýmýn peþi sýra
yürüdükçe yol bitiyor, durdukça yol büyüyor
sonbaharý özlüyorum adenin yeþilinde
hiçbir cennet ve cehennem bizim dünyamýza benzemiyor baba

yazdýðým birkaç þiire dönüyorum yüzümü
satýr satýr sökülüyorum yaþamdan ölüme
sevdiðim kapýlarýn ardýný göremedim hiç
yaþamadýðým bir cümlenin noktasýný býraktým hepsinin eþiðine
ey gök! yeryüzünde durduðu gibi durmuyor dünya

iki sarmaþýk deðildik oysa biz, iki de deðildik
parçalarýný toplamakla geçen bir dünyanýn ayrýlýklarýný yaþýyorum cennet ve cehennem
ne zaman karýþsam rüzgara, denize, yalnýzlýðýmý unutuyorum kalabalýðýn ortasýnda

saçýný çekiyorum kaderin, güldürüyorum kendimi aðlatarak
körebe oynuyorum hayatýn gözlerini kapayýp
insanlarý seviyorum
insanlýðýmý sevmiyorum
insanlarý seviyorum, insanlaþýyorum…
deli diyorlar baba

baba…

sabahý topladým geceden, üç beþ yýldýzýmý satýp
ninni oldu genç yaþým þu ihtiyar yaným uyusun diye
yarýn olsun istedim, dünün hatrýna

üþüyorum…
penceresini kapatsam ömrümün gece düþecek içime
karanlýktan da korkuyorum, siyahý ölüm bildiðimden beri
ne zaman sýðýnsam, bir fýrtýna yanaþýyor limana

anlayacaðýn,
fýrat’ý sevdim diye sýratý geçemedim baba


ferhad gülsün
Sosyal Medyada Paylaşın: