Þehrin üzerine çökerken akþam
Alev alev tutuþur dimaðýmda yanan hatýralar
Bir hüzzam þarkýnýn sözlerinde
Gençliðimin hayalleri düþerken aklýma
Puslu gökyüzünün ötesinden
Çaðýrýr beni karamsarlýklar..
Vaktin ardýnda düþüp kalmýþ zaman
Yaþadým demek, hepten yalan.
Ruh desen bedene mahpus,
Beden ki içi virane,
Bir de dýþtan bak; nasýl da sus pus.
Çýðlýðýma ses veren þu bakýþlar ;
Sýrý dökük aynalardan yansýyan zata mahsus...
Ýsyanýn yeþerirken içinden
Derinlerden canlanýr yitik bir peri masalý.
Turnalarýn kanadýnda uçup gitmiþtir,
O da sen ardý sýra baka kalalý.
Her sararmýþ yaprak düþerken topraða,
Tükeniþi bir bir sobeler sana.
Yaðmurdan öte düþmüþ tohumlarýn
Ayaz vurgunlarýnda donup kalýr ahým.
Alnýmdan dökülürken bir ömrün muhasebesi
Bahardan çalýnmýþ güzlere kurban yazgý
Bakýþlarý cehennemlik zulümlere
Teslim edilmiþken hayat
Beklediðin belki bir “sur borusu” týnýsý
Duymak istersin kulak kesilip;
Heyhat yazýk ki
Vakit nazýný daha tamamlamamýþ ki...
O zaman yelkovaný kýrýk bir saat gibi
Boþalýrken gözünde arzýn zembereði
Sürerim kendimi yine kör topal düþler ülkesine
Dalarým; gözleri en uç deniz mavisi
Umutlara doðru yelken açarým.
Rüzgârsýz pusulasýz savrulurken,
Bir fenere meftun olurum….
Koylarda yaralý bir çaðlayan misali
Dökülür;
Ýçimdekileri taþtan taþa vururum…
Perihan Tunçok Kýlýç
Esmize 23 Kasým 2011