Sevdiðimi öyle ki, hislerimle deðil de Sol yanýmda sýzým var, saðduyuyla severim. Ne olursun ya Rabbi, beni yârsiz býrakma! Birazcýk ayrý kalsam, dizlerimi döverim.
Eðer ki sevdiðine, adadýysan o caný Sevginde kusur etme, canlar, cânýný taný Dünden beri bu böyle, ey gönlümün sultâný! Her mekân ve zeminde, bil ki seni överim.
Anarým her mecliste, sevgi ile, hürmetle Ýsterim devam etsin, bu aþkýmýz Sermet’le(*) Þefkat ile tararým, okþarým merhametle O ipeksi saçýný, incitmeden ovarým.
Þunu artýk biliniz, o benim gönül çatým Ýçinde barýndýðým, hem yalým, hem de yatým Gözümden kýskandýðým, o rahvan, doru atým Ben ise seyis olup, her þartlarda yâverim.
Bana olan aþkýyla, gece/gündüz eriyen Yýlmadan/usanmadan, dosta doðru yürüyen Çepeçevre sararak, tehlikeden koruyan O yâr bana zýrh olmuþ, aþýlmaz bir duvarým…
22/11/’11 Hanifi KARA
(*) Sermed: Dâimî, sürekli
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.