UNUTTUK

UNUTTUK

Dün, bahar ile yaz gitti.
Bu gün,
Elleri kýnalý,
Sonbahar girdi kapýmdan.

Ömrüm geldi, geçti.
Yakalayamadým yarin,
Taranmýþ saçlarýndan,
Kar girdi kapýmdan.

Aðlarken düþte yüreðim.
Yorulan güneþin kýzýllýðýnda,
Hayalini kurduðum,
Gençliðim gitti elden.

Geride kaldý.
Aðlarken, düþte yüreðim.
Ömürden sararýp solan yapraklar gibi,
Yýllar bir bir baþýmdan aþaðý akýp gitti.

Beni uçuracaklarýný sandýðým,
Tüyü yolunmuþ, kanatsýz kollarým yok artýk.
Mavi gökyüzünde, uçuþan bulutlar gibi,
Beni gökyüzünde uçuracak hayallerim yok artýk.

Zaman bir su gibi, akýp gittikçe ellerimden,
Kalbim avuçlarýmda,
Güneþin ardýndan karanlýklara,
Bakakaldým, aðlamaklý gözlerle…

Yüreðim özgür,
Uçacak kanatlarým olsa da,
Ylýllarca hapis olmuþ, gönül kuþum,
Alýþtý bu bedene uçmaz artýk.

Denizlerin yansýmasýnýn
Gök yüzünün mavisi olduðunu,
Ormana yeþil rengi verenin,
Toprak olduðunu.
Unuttuk artýk…

Unuttuk artýk,
Çocuklaýn güler yüzlü, masum,
Büyüklerin asýk suratlý,
Savaþçý, zalim olduklarýný…

18.11.2011
Cahit KARAÇ

Sosyal Medyada Paylaşın: