Meyva aðaçlarýný taþlamak ve saklambaç oynamakla geçmiyormuþ hayat. Büyüdük! Büyüdük de kime büyüdük, neye büyüdük? Meðer dostluða kardeþliðe büyümüþüz.
Ýlk karakola düþtüðümüz günü hatýrlýyor musun? Sigara çalmýþýz! Ulan biz hayatýmýzda sevda bile çalamadýk be, ne sigarasý? Ama iyi çaldýk komiserin gönlünü. ’Bizi mahalledeki dedikoducu Necla teyzeden baþkasý yargýlamadý komiserim” demesek sabaha kadar jop kokardý karakol. Bir, Fatma’nýn gönlünü çalamadýk!
Hani o saf diye dalga geçtiðimiz Recep vardý ya, Okulu bitirince altýna arabayý, Koluna da yýllarca peþinden koþtuðumuz mahallenin en güzel kýzý Fatma’yý taktý Ýçim yandý be, çok sýzlandým sonralarý. Biz o kýza üç beþ serseri laf attý diye kavga ederken bileðimizi kýralým, O gitsin ana kuzusu recepe varsýn.. Varsýn, varsýn olsun. Boþunaymýþ zaten kýzlara hava olsun diye kitap kiralayýp mahalleden hava atarak geçiþimiz. Gerçi ön sözünü bile okumadan kahveye koþar okeye otururduk. Kendimizi sevdirsek de hiçbir aþký tadýnda býrakamazdýk. Delikanlýyýz ya; daha ilk günden sahiplenir, Ona bakma, þunu giyme diye hesap sorar ve hep terk edilirdik. Akþam olur, terk edilmiþliðimizin þerefine ucuz þarap alýr, üzerine de kaybettiðimiz aþklarýmýzý tütün yapar, sarar içerdik. Gerçi onu da pek beceremezdik. ”Bu bünye neleri kaldýrdý ulan. Bir yetmiþlik daha olsa içerim” der ve sarhoþ olunca bünyelerimizi birbirimizden baþkalarý kaldýrmazdý... Çok dalga geçerdik birbirimizle ama hiç küsmezdik. Hani benim yavuklum ayþe vardý; Sonunda kabul etti aþkýmý. Bana “Beni bara götürmeyecek misin“ deyince dellenip “Ne barý ulan ne barý, gideceðimiz yer hasan amcanýn ambarý” deyince ondan da tekme yemiþtim. ’Nerden bilelim dans etmeyi güzelim, Mahsuni þerifin hiçbir þarkýsýnda oynamadýk ki biz! “ dedim diye günlerce senin de diline dolanýp mahalleye madara etmiþtin beni. utancýmdan iki hafta kahveye çýkmadým. Çok uðraþtýn sonralarý gönlümü almak için. Hatta bir keresinde ninenin emekli maaþýný çekip bana gelmiþ “Çalýþtým, kazandým. Hadi içelim” demiþtin. Sabaha kadar alem yapmýþtýk. Sabah ninen oklavayla kapýya dayanýnca anlatmýþtýn her þeyi. Korkudan iki hafta eve gidemeyip bizde kalmýþtýn. Parayý tekrar biriktirmek için az mý kömür taþýmadýk sýrtýmýzda! Bir keresinde de parasýz sinemaya gitmiþtik. Ben görevliye biletler arkadaþta deyip dalmýþtým içeriye,seni almadýlar. Çýkýnca benden dinlemiþtin filmi. ”Tam kavuþacaklarken ferdi babanýn kucaðýnda öldü kýz” deyince, baþlamýþtýn aðlamaya. O günden sonra bizi hiçbir film o kadar etkilemedi. Hayatýmýzýn baþrol oyuncusuydu dostluðumuz... Cebimizde beþ kuruþ olmasa da en zengin hayalleri kurardýk. Hatýrlarsýn! Ýþaretli bir kaya vardý hacer ninenin bahçede. Orayý kazýp define bulacaktýk da köpekten korkup giremezdik bir türlü. Önce hacer nineyi kaloriferli eve taþýyýp rahat ettirecek, bizd e gül gibi yaþayýp gidecektik. O kadar inanmýþtýk ki o hayale. Garibim bakkal remzi amca bile ona olan þarap borcumuzu defineyle ödeyeceðimizi zannederdi. Hacer nine öldükten sonra apartman diktiler oraya. Her gördüðümde o taþla birlikte hayalim de gömülmüþ gibi hissederim kendimi. Ve remzi amca da kahrýndan dükkaný kapattý, çok geçmedi o da gömüldü topraða… Bir gün gelecek, biz de þu lüks restauranttan yemek yiyeceðiz derdik ya hep; Ben halâ bol kepçe lokantasýna gidiyorum. Saðolsun Yusuf dayý çorbanýn yanýna ekmeði bol veriyor... Yoksulduk be ahbap, Alýn terimizden baþka mal varlýðýmýz olmadý. Hatta iþsizdik, serseriydik belki ama hiç kaçýrmazdýk Cuma namazýný, sitem etmezdik Allah’a. Ensesi kalýn vicdaný ince insanlara benzemedik hiç. Saygýlý insanlardýk, Ayný tastan sekiz on kiþi yemek yer, son lokmaya dokunmazdýk... Ve ben halâ fakirim. Bir, yüreðimi zengin eden o eþsiz dostluðun vardý, o da kayboldu.
Bu sana yazýp yýrttýðým kaçýncý mektup hatýrlamýyorum bile. Baban anneni aldatýnca resti çekmiþ, terk etmiþtiniz buralarý. ve bir daha haber alamadýk sizden... Þimdi tek tabanca dolaþýyorum, sensiz bir kiþiye bile dostum demedim, diyemedim. Kurþun sýkayým böyle hayatýn içine, anlayan yoktu senden baþka halimden...
Ben yine halâ ayný kahvede sen gelirsin diye pinekleyip Boþ sandalyene çay ýsmarlayýp duruyorum. Ve artýk yavaþ yavaþ umudumu kesiyorum. Sensiz bir ayaðý çukurda yalnýzlýðýmla, bu sefer okeye deðil, ölüme tek taþayým be dostum, ölüme tek taþayým... Sosyal Medyada Paylaşın:
korkmaz bıçkın Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.