Biz
Uyku çöplüðüne attýðýmýz hurda saatleri
ve kumsaldaki aylak ayak izlerini
ve küs bakýþlarý
ve süslü kalpleri…
Ve göðsümüzdeki vitrine dizdiðimiz cansýz kelimeleri unutarak
yasýný bozarak kederli dünün
palet gibi almalýyýz elimize sabah güneþini
her yeni gün boþ bir tuvaldir
güzelce çizmeliyiz saadetli saatlerin manzarasýný.
Her gidiþ ölüþ
her dönüþ diriliþ deðildir sonu olmayan yollarda,
çan gibi olmalý insan dediðin
acýnýn sesi çýnlarken çýðlýk çýðlýða
kahkahalar savurmaktýr asýl hüner,
ateþin üþüttüðü kalpleri
elbet buzlar da yakar.
Elbet açar mevsimi gelince keder çiçekleri
onlarý da sevmek gerek solanýn yerine yenisini dikerek,
nerde görülmüþ ki
kafeste gül
kefende ölü beslemek!
Fesleðen gibi sessiz
gardenya kadar sabýrlý olmalýyýz bekleme bahçesinde,
ya yaðmurla gelir gelenimiz
ya da koparýlýrýz baþka birinin aþký için,
yani can verirken de iþe yararýz biz!
ö.n
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.