her haz/anda çekilir ruhun suyu,
hicran vurur firak’ýn güneþ vuran yüzüne.
köklerde derin sýzý,
yitiktir topraðýn derinliklerinde.
saçlara amansýz yaðan karlar,
yapraklarda buzullar yýðýlýr
aðýr gelir bedene.
fýrtýnanýn hýrçýn sesi
çýnlar kulaklarda.
ayrýlma v/akti gelmiþtir
baðlandýðýn kollarýndan
hüzün sarýsý savrulurken havada,
renklerin dili kýlýçtýr yüreklere,
çözmek nafile!
yeþiller dururken,
düþmek var ya topraða,
kýrýlan yürek deðildir aslýnda,
suyu ç/ekilmiþtir ruhun,
s/olma vakti ömrün
bahara gömün.
/bir kuru yapraktýr gönlümü;
hayat ilmiyle ören,
ibrettir bakmasýný bilen;
yitik düþlerin./
vurmalý yürekler keskin kýlýcý;
önce kendi kýnýna,
hissetmek hüner midir?
sevdasýz yüreklere.
konuþur dil,
kendi hasmýný usunda,
yaþadýðý hýrçýnlýðý
dökülür ayazýn haþinliði,
ömrün kurumuþ damarlarýna.
kavallarýn esrik ritminde,
büyüttü daðlar doruklarýný
sis bulutu sardý benlikleri,
yýlda bir parlayan yüzü ay’ýn
dokundu kardelenlerin özüne.
yitik artýk umutlarý
tomurcuðunda gülün
hain ölüm
bahara gömün….
ÜMMÜ AÞCI
(üma)