Gör bak, yine alamadým þu yetim gecemi, Yorgun yüreðimi sýkýþtýran, sensizliðin o kor mengenesinden. Ýnce ve keskin bir sýzý vuruyor düþlerimi... Derin bir uyku çökse de göz kapaklarýma, Ýnadýna açýk, inadýna direnir, Uyku haram kýlýnmýþ sanki gözlerime, Uyuyamýyorum... Ve karþýmda hayalin, her gece aðlýyor. Aðlýyor. Aðlýyor. Aðlýyor... Bilmem ki sahi sende, hâlâ aðlýyor musun? Ya da seninde saçlarýna aklar düþtü mü? Þu ömür törpüsü sensiz, uykusuz gecelerden...
Hani sana bir önceki mektubumda, demiþtim ya... Oturup beraber dertleþip aðlayacaðým, bir resmin bile yok, Demiþtim ya... Merak etme… Artýk bir resmin var isyankar gecelerime, Dozu kaçmýþ gizli hýçkýrýklarýma þahit. Þu çilingir soframa eþlik eden, tüm suskunluðuma inat.
Nasýl mý? Öyle iþte... Beni, senin yerine yalnýz býrakmayan, O dünyalar güzeli hayaline bakarak... Odamýn duvarýna öyle bir boy, resmini çizmiþim ki... Görme… Önce gözlerini, o kocaman simsiyah gözlerini çizdim. Nasýlsa! yeterdi bana gözlerinle olmak… Bilirsin… En suskun anlarýmda bile, hep gözlerine kaçamak bakardým. Ýþte önce onlarý çizdim… Ve ben senin kaþlarýný hep, sevmiþtim. Ne çok yakýþýrdý gözlerinin üstüne… Uzun kirpiklerinle beraber, daha bir güzel dururdu. Beni tam þuramdan vururdu.
Sonra gülüþünle irileþen elmacýk kemiklerin, al yanaklarýn. Öyle aklýma geldikçe çizdim, iþte! Birde o sevimli burnun vardý.
Ne güzel yakýþýyordu yüzünün tam, tam ortasýna… Muhteþem bir uyum sergiliyordu balým, etli dudaklarýnla… Ýtiraf etmeliyim… Çizerken en çok, en çok dudaklarýnla ilgilendim. Dudaklarýnýn rengini bulmak kolay olmadý. Hiç kimsede yoktu ki… Bal dudaklarýndaki o renk, o tat… Sonra kalemle çizilmiþ gibi zarif, Ayartýcý çenen biçimlendirmiþti resmini. Artýk týpký sendin, duvarýmda o gülen kadýn. Aklýma geldikçe çiziyorum, çiziyorum iþte… Çizdikçe seni buluyorum, buldukça mutlu oluyorum...
Ve en güzeli de saçlarýn olmalýydý… Her telini senin taradýðýn gibi çizebilmeliydim. Okþar gibi koklayarak, öperek çizdim saçlarýný… VALLAH’I ne yalan söyleyeyim, ben bile þaþarken yeteneðime… Kuðu gibi boynunu, omuzlarýný derken, bütün hatlarýný çizdim. En sonunda þýk bir elbise ile bitirdim resmini.. Bundan böyle her dem, onunla söyleþir, seviþiriz.. Dedim ya artýk yalnýz deðilim… Caným istediðinde sarýlýp, öptüðüm. Bir yanda resmin, diðer yanda hayalin var.
Hadi þimdi asýl sen derdine yan,
birazda böyle geçip gitsin yýllar. Seni bilmem, ben mutluyum amma... Olmaz-sýn... Olamaz-sýn dediðini duyar gibiyim. Hem olmazsa ne olur, söyle ne olur? Oluyor iþte bal gibi de oluyor… Bir ben, birde hayali resmin,
Haklýsýn iþte! yine de mutlu deðilim... Kahretsin, o, en acýmasýz ayrýlýklara sahne tren garýna… O ilk trene, yetiþmeseydin ne olurdu. Geldiðimde gar’a ikinci tren yanaþýyordu. Ve demir raylarýn, o ürkütücü cenaze marþýna emsal sesinde, Hava kararýyordu, bir þehir yýkýlýyordu, ben, ben yýkýlýyordum, yüreðime demir raylar batýyordu,
ben, duvarlara tutunurken, Bir uçurum açýlýyor, Bir uçurumdan düþüyordum, Sevdamýza daraðaçlarý kurulurken... O gitarcý çocuk… Son kez, bizim þarkýmýzý çalýyordu. Ve O gün bu gündür, ben sensizliðin hapsindeyim. Çaldýn, yýllarýmý çaldýn giderken, koparýp götürdün yüreðimi… Bak iþte, hâlâ býraktýðýn yerde, ayný hüznün adresindeyim… Ya sen, ya sen nerdesin þimdi? Hangi þehirde, hangi diyarda, rotan nedir... Bilmiyorum...
Bir umut, bir cýlýz umudun gölgesinde, En kötü ihtimali bir kenara býrakmýþ süt beyaz sayfalarla, Seni bekliyorum...
Belki... Gittiðin o kara trenle, Yüreðimi alýr döner/sin diye bekliyorum…
Ve her damla göz yaþýmda, aldýðým her nefeste... Öyle vuslat... Vuslat diye, haykýrýyorum...
Celal Þahbaz_________yorgunkalem...
Sosyal Medyada Paylaşın:
yorgun-kalem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.