Ey gözleri zeytin karasý gece!
ruhumdan üfledim sonsuzluðun dostluðuna
rüyalarýnda üryan gezen seyyahým yine
geldim aþina olduðum o kavruk topraða
gül yetiþtirmektir yüreðimde ki izler
þimdi mazide sönen ateþleri yakma vakti
ansýzýn çökünce dereye sular
aþýrmalý dað yamacýndan nergisleri
yapraðýný koparmýþlar taze güllerin
ürkek bir bülbül konmuþ dalýna
masum masum baþýna buyruk ne iþ böyle
Ey yolcu! sahi hangi tarafa yolculuk?
ay nereye, yýldýzlar nereye, güneþ nereye?
ben hangi sahibin, hangi sevginin yoluna,
aylak aylak koyuldum bu devran nereye?
Ey yüreðim! ben delirdim bugün
ruhumu kabza kalkýþtýn iyiden iyiye
uzaklara ses ettim fýsýl fýsýl
alabora olmakta kelimelerim
düþ gibi; gözlerim hayal görmekte
nefes vermekte çaðrýþtýrdýðým meleðim
dün gazel diye okurdum tüm mektuplarý
gönlümün çevirdiði dilde
bugün sadece ve sadece kalbimde resmin satýrlarda
bakýþlarýmda þarkýlar kendiliðinden okunuyor
Sanrý sanrý bir tutam filizlenmiþ sesler duyuluyor ötelerden
hýçkýrýklarým hýçkýrýklarýna dönüyor ikimize mersiyelerde
sen ve ben gibi özümde erittiðim akideler kayboluyor
ýssýz adalarda doðuruyorum tüm þiirleri
bir vahþi hayvandan kaçar gibi
ürkek fasýlalar geliyor önüme
vuruyor boþ limanlara sýðýnak sýðýnak dalgalar
sonra fasýla fasýla meydan okuyorum
gün görmemiþ güneþ ýþýklarýna
tan yeri hüznüme gölgeleniyor
bir týkýrtý duyuyorum serçelerim uyanýrken
susuyorum serserice
serseri bir tay gibi þahlanmam gerekirken
dilimde kemikler oluþuyor birden
ýsýrýyorum kelimeleri köpek gibi susuyorum
diyemiyorum gönlümü gönlüne gönüllüce yatýrdýðýmý
avdet ediyorum mahpusluðuma derin derin
sonra bir rüzgar alýyor beni þafaksýz vakitlere
mayasýz bir sevdayým ben
aðlýyorum sessiz sessiz…
19-10-2011 Hayrettin ÞAHÝN