Gece bastýrýyor
güneþ terkettiði için onu böyle,
karanlýklara kapýlýyor…
yine koynunda yaþatýyor
cam kýrýðý acýlarý, haykýrýþlarý
her göz yaþý, bir yýldýzý söndürüyor
yýldýzlar yalnýzlarýn gözlerinde ölüyor…
ýðýl ýðýl sessizlik yaðýyor üzerimize
gecenin karanlýk burgaçlarýnda
sýkýþýp kalýyor büyüleyici düþler
bir volkana benziyor patlayan düþünceler…
düþünsene kimler öldürmedi ki sevdiðini
ellerinden tutayým derken
kimler istemsizce býrakmadý ki
o elleri, rakýmý yüksek uçurum boþluklarýna…
düþünsene kimler vazgeçmedi ki
bir sevda uðruna kendinden
ateþlere atýp yüreðini
içinde kimler kavrulmadý ki…
kimler benliðini hiçe sayýp
onun benliðine karýþmadý ki…
düþünsene ayrýlýklarýn vahþetini
kavuþmalarýn yüksek dozajlý mutluluðunu...
yine sabah oluyor iþte
gör bak!
gece güneþine kavuþuyor...
sýyrýlýyor karanlýðýndan bir kez daha
kendinden vazgeçiyor
karýþýyor, güneþin aydýnlýðýna
gece, kendini kaybediyor…
sevgilinin koynunda adeta
kendini öldürüyor…
( Dilek KARSLIOÐLU )