Bir gün,
tenha bir sokakta, gölgemi aðlarken buldum
ýssýzlýðým sýrýlsýklam ýslandý, hastalandým yalnýzlýða…
koþa koþa eve geldim…
kýrgýnlýðýmý aynalar anlattý bana
çocukken dinlediðim masallardan farklýydý
iki baþlý devlerin yerinde iki yüzlü insanlar vardý
hangisine inanmalýydým, devi devirmek daha kolaydý…
haksýzlýklarý, akýp giden zamandan öðrendim
hazýrlýksýz yakalanmak, saf davranmak büyük hataydý
yaþarken farkýna varamadýðýmý,
gençliðimi tükettiðim o anda anlamak ne acý…
sonralarý;
kýzgýnlýðýmý ateþle dövülen demirde gördüm
þekil aldý merhamete dönüþtü
ne kadar küçük, ne kadar zavallýlardý
ateþim söndü, ýlýk bir rüzgara karýþtý
þimdilerde;
yeni düþlere, yeni düþüncelere yol almalý…
( Dilek KARSLIOÐLU )