Bitmesini istmediðim bir aðustos günüydü mutluluðum,
Takvimler 15’i gösteriyordu.
Yeniden doðduðumu hissettim bir an ve öyle oldum.
Bir meleðin beni böyle kendine aþýk edeceðini ummuyordum.
Deniz kenarýnda, soðuk bir hava ve insanlarýn kalabalýðý etkisiz kalýyordu aþkýmýza,
Gözlerinin güzelliðini sürekli söyleyen çiçekçi kadýnlardan bile kýskanýyordum.
Son görüþtüðümüz günü hatýrlýyorum ve hala o günün üzüntüsünü yaþýyorum.
Tek bir þey var beni mutlu eden, o meleðin hala yanýmda olduðuna inanýyorum.
Nasýl unutabilirim ki o güzel gözlerini,
Nasýl unutabilirim ki o sýcak ellerini,
Bilirmisin güneþ nasýl aydýnlatýr dünyayý.
Sende benim aydýnlýðýmsýn,
Sen olmazsan nasýl yaþayabilirim ki karanlýk hayatý..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.