Rahim denen o mekândan, aðýtla geldik dünyaya Azrâil caný alýrken, gülenlerden eyle bizi. Emre itaat eyleyip, ta’dîl, erkân, huþû ile Günde beþ vakit namazýn, kýlanlardan eyle bizi.
Güzel yaþa ki hayâtý, olmayasýn saçýn yolan Ýlim/îman, hayâ/iffet… Ol bu hasletlerle dolan Ahirette yüz akýyla, korktuðundan emin olan O âlemde umduðunu, bulanlardan eyle bizi.
Bizler onlara borçluyuz, yaþanýlan þaný, ünü Büyük zatlar hep orada, unutma mâziyi, dünü Hesap, kitap görülünce, huzur ile mahþer günü Berâtýný sað taraftan, alanlardan eyle bizi.
Ne oldu ki birden bire, bâtýla baþladý meyil Nefse uyup böbürlenme, eðil gönül sen de eðil Zarfa bakma mazrûfa bak, kurtuluþ kýyýda deðil Hakk’ýn rahmet denizine, dalanlardan eyle bizi.
Yol almanýn yolun ara, sende içgüdün güderek Nefse uyanlar azýyor, her gün daha da giderek Ne zaman adý anýlsa, hürmet ile yâd ederek Habîbîne bol salâvat, salanlardan eyle bizi.
Elden, ayaktan düþecek, fersiz kalacak dizlere Söylediðim bunca kelâm, hem nefsime hem sizlere Cennetin de cemâlini, göster n’olur sen bizlere Son nefeste îman ile, ölenlerden eyle bizi…
12/11/’11 Hanifi KARA
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.