Ne güzeldi o günler, gençlik bahçeydi, baðdý O daðlara kar yaðdý, kar üstüne kar yaðdý. Meltemden esirgerken, mezara koyduk onu Kara toprakla örttük, yâr üstüne kar yaðdý.
Dilimde ismi ile, her gün andýðým kalbe Sevdâ ile tutuþup, aþkla yandýðým kalbe Sýrlarý gizlediðim, bir bir gömdüðüm kalbe Beklenmedik bir anda, sýr üstüne kar yaðdý.
Sýcaktan kavrulsa da, insanlarýn derisi Rabbim “Ol” desin yeter, yok ötesi, berisi Gösterirken kýrk biri, bak derece ibresi O kýzgýn ekvatorda, yer üstüne kar yaðdý.
Melekler birer birer, günahýný sayýnca Piþman olur anlarsýn, birden ayak kayýnca Bu da olur mu deme, yüce Rab isteyince? Ýki zýt bir arada, kor üstüne kar yaðdý.
Kurtuluþun þifresi, þucu, bucuda sanki Suyu kendi kirletmiþ, kusur sucuda sanki Ýnsanýn mânâ yönü, dondurucuda sanki Hayâ, iffet þoklandý, ar üstüne kar yaðdý.
Kul ise kulak assýn, o Yüce’nin sesine Kim olursak olalým, muhtâcýz nefesine Makam, mevkî tanýmaz, tepeler tepesine Kalenin tâ burcuna, sur üstüne kar yaðdý…!!!
11/11/’11 Hanifi KARA
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.