Þimdi bu þehir yaðmur aðlýyor, Anasýný kucaklarýnda göðe vermiþ çocuk kadar sitemkar, Babasýný gözlerinden öpüp topraða vermiþ kadar yetim. Gözleri kapalý bir þehrin kýlcal damarlarýna kadar doldurup seni Bütün ýþýklarýný kapatýyorum gözlerimin , Umut’ kokan mavi’nin , Dilek tutan yýldýzlarýn, Hayat satan güneþ’in önünü kapatýp ,bütün varlýðýmdan ihraç ediyorum kendimi. Yoksun’ diye bir harf türetip Varmýþsýný yazýyorum bir köþede utangaç , çekingen Kimsesiz bir çocuðu oynuyorum. Masalýn hep orta yerinden baþlayýp Seni bütün gitmelerden alýkoymak için sonunu getirmeden aðýrdan kapatýyorum masallarýmý göz kapaklarýný.
Sensizliðin sancýsýna morfinsiz uyumak kadar aðrýlý bir yaným var. Ýçi aðrýlý bir adamýn iç yangýnlarýnda tutunup Yere düþe düþe sendeleyerek gittiðim yüreðin kadar vefasýz bir þiir karalýyorum. Efkar daðlayýp kor ocaklarda yakýyorum yüreðimi, Saða çevirip ýslatýyorum dudaklarýmý Sol’umdan geçenlere inat Vicdanýn eceline dokunuyorum. Ecel terleri döküp saç tellerimden akýtýyorum kör gecelerin karasýný. Gecelerden dokunuyorum tenine, Vakitsiz gelen ecel gibiyim , her gece sensizliðe ölüp Diriliþlerimde ver’yansýn içim..
Þimdi sana dair kurduðum hayallerin dar aðacýna asýp kendimi Vaktinden önce çekiyorum gözlerimin pimini. Ýçimde patlayan hazan mevsiminin yaðmurlarý ile soðutuyorum yanýk baðrýmý. Baðrýmý delip geçen gözlerindeki gülüþ Suretimde daðlanýyor En aðrýlý yanýma kezzap döküyor. Yar, gidiþin beni vurduðundan beri hep bir yaným yarým yaþamakla mücadele veriyor. En aðýr yenilgimi veriyorum umarsýz bakýþlarýna.
Ve anladým ki seni sensiz yaþamakla kaybettiðim zamanýn Takvimleri aðlatýþýnda gerçeði yüzüme kusuyor zaman. Vaktinde ölmeyi beceremediðimden beri Sana vakitsiz ölümlerim döþeðinde Hayata meydan okuyorum..
Þimdi ölmek ile sensizlik arasýndaki farký kaleme doldurup kaðýda sýkýyorum tam alnýnýn ortasýndan! Beni yazdýðýmdan beri Hayallerim hep kýsýr bir kuma getirdi kelimelerime. Her gece kürtaja zorladýðým Seni! Doðurmakla yükümlü Bir yalnýzým ben! Adýma þiir karalamayacak kadar sitemkar Seni yazamayacak kadar aciz bir þairim ben. Aþk’a nöbet tutup gecenin bir yarýsý gözlerindeki parolayla Acemi bir askerin namlusunda ölüme saklý þairim! - Þimdi gözlerindeki parolayý unuttuðumu hatýrlayýp Þakaðýma sýktýrýyorum ölmeyi..
Fatih Kaba / Öl’üm Saðým solum karanlýk.. Sosyal Medyada Paylaşın:
Fatih KABA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.