þimdi güneþ vakti
güneþ aydýnlatsýn yüzünü
senin yüzün
gecelere basýlmýþ
ayak izlerin gibi karanlýk deðil
korkmadan
utanmadan,
aldanmýþlýklarý
ve aldatýlmýþlýklarý
karanlýðýn görünmezliðinde unutarak,
sabahlar güneþ ýþýnlarýyla yýkanýrken gel…
bendeki günlerinin ederini ödeyebilirim sana,
tanýmýyorsun henüz beni,
senin için üþengeçsiz hazýrladýðým cenneti...
aldatsan da,
yüzüme bakamadan
her sabah ayný masalý anlatsan da,
inanýrým anlattýðýn masallara,
yüreðim hiç sýzlamaz
— ki, alýþtým artýk buna,
geceler bana bir þey demez,
ben, seni sevmek için
güneþ’in doðmasýný beklerim…
dönersen þayet,
güneþten sonra
gitmene bile razý olurum...
platonik aþklar da yaþanýr gelirsen,
yokluk çektirme bu bollukta;
zamanýn derinliklerinde gizlenmiþ ilk aþkým ol da gel...
mübalaða deðil doðru söylüyorum
güneþ’ten koptuðunda dünya
yazýlmýþ kader gibi
soyuttan somuta
yaþandý trilyonlarcasý
sevdiklerine kavuþtu
sen de
göçmen kuþlarýn kanat çýrpma yasalarýna uyarak gel…
dudaklarýndan yabancý izleri silmeden,
mor dudaklarýný uzatarak,
ölümün soðukluðundan da beter,
gecedeki isterik ihanetlerinle
bir sabah gibi çýrýlçýplak çýka gel,
kaderime razý etmek için
bir kâhin gibi söyleminle gel,
istersen bin yýl önce yazýlmýþ bir þiir gibi
unutulmak için gel,
yoksa vallahi özlerim seni…