Allah havası

Allah havasý
Þair Rövþən Nəsiboðludan eþitdiyim olay

Bir ana oynayýr oðul toyunda,
Oynayýr bir qeyri-adi oyunda.
Bir ana oynayýr oðul toyunda,
Baþqa sükutu var bu gün toyun da.

Bir ana oynayýr oðul toyunda,
Oynayýr, bir dəli oynarmýþ kimi.
Aðlýnýmý aldý fələk əlindən,
Ürəyi buz imiþ, qar imiþ kimi?

Bir ana oynayýr oðul toyunda,
Əlləri havada axtarýr nəsə.
Ayaqlarý yalýn, saçý daðýnýq,
Kibritsiz od vurur baxan hər kəsə.

Bayaq toy evinə gəlmiþdi xəbər,
Yolda bəy maþýný alýbdý xətər.
Puç oldu bir anda arzusu, kamý,
Təlaþ içindəydi bu toyda hamý.

Saðdýþla, soldýþla yýðýþýb dama,
Az öncə getmiþdi bu bəy hamama.
Bir qəza baþ verdi, yolda bir qəza,
Sanki, insan üçün ən qəddar cəza.

Ana oynayýrdý oðul toyunda,
Nə çalýnýr zurna, nə vurulur dəf.
Kimiydi tuþ gələn tale oxuna,
Oðulmu hədəfdi, anamý hədəf?

Ana oynayýrdý oðul toyunda,
Nə duyur qulaðý, nə görür gözü.
Nə yerin üstəydi, nə göyün altda,
Tükənib ümidi, qurtarýb sözü.

Ana oynayýrdý, oynayýrdý hey,
Atdý örpəyini þabaþ tək yelə.
Deyən zurna çalan mələklər imiþ,
Dəf vuran Allahýn özüymüþ elə.

Söz demək mənasýz, toxunmaq əbəs,
Qoy ana oynasýn – düþündü hər kəs.
Yorulub yýxýlar bir azdan yerə,
Bəlkə, qalib gəldi bu dərdə, sərə.

Bu an maþýn gəldi həyətə doðru,
Yarýldý hər kəsin ürəyi, baðrý.
Bəyi düþürdülər qanýn içində,
Toy vaya dönmüþdü anýn içində.

Öz aləmindədi, ana süzür hey,
Qohumu, qardaþý, dostu üzür hey.
Duymayýr atanýn haray səsini,
Eþitmýr heç kəsin ah-naləsini.

Dəyiþdi bir anda hər þey kökündən,
Ayýldý sərxoþlar toydan, düyündən:
– Bir bax nələr etdik sevinə, sevə,
Bu gün gələcəkdi gəlnimiz evə.

Təbimi dəyiþdi birdən taleyin?
Çevirdi yönünü sanki hər þeyin.
Ana oynayýrdý oðul toyunda,
Ýslanýb kədərin, qəmin suyunda.

Açýldý darvaza o tay-bu taya,
Bir maþýn karvaný gəldi qapýya.
Gəlin gətirmiþdi bu evə karvan,
Qaradaban imiþ sən demə sarvan.

Yetiþdi bir anda eldən hər kiþi,
Alimi, çobaný, yaxþýsý, pisi.
Biri toya gəlib bərli, bəzəkli,
Biri vaya gəlib dizi döyəkli.

Sevəni, sevdiyi, hər inciyi də,
Öndəki maþýnýn gəlinciyi də,
Hamý mat qalmýþdý belə səhnəyə,
Gəldi bir-birinə el dəyə-dəyə.

Gəlinin gözündən qanlý yaþ axdý,
Hələ görünməmiþ ildýrým çaxdý.
Ýndi aðlayýrdý o qəlbi daþlar,
Kimə üsyan etsin kirpiklər, qaþlar?

El yasa batmýþdý, el öz qəmində,
Ana oynayýrdý öz aləmində.
Bacý yolur saçýn, cýrýr üzünü,
Ana oynamaqda üzür özünü.

Bir ana oynayýr oðul toyunda,
Nə zurna səsi var, nə qaval səsi.
Bir ana oynayýr oðul toyunda,
Çalýnýr beynində “Allah havasý”.

* * *


Dərd də oynadýrmýþ demə adamý,
Onun öz havasý, öz “nəðməsi” var.
Sərt də oynadýrmýþ demə adamý,
Qəmin, kədərin də öz nəþəsi var.

Dərddən oynayanýn süzülməz yaþý,
Dərddən oynayanýn yoxdu qardaþý,
Dərdin nə ayaðý, dərdin nə baþý,
Dərdin özü boyda bir þələsi var.

Dərdi öldürməyə bir təpər gərək,
Dərdə mətanətdən bir çəpər gərək,
Dərdə dərd olasý bir sipər gərək,
Dərdin dərd adýnda bir lələsi var.

Dərd də dərd olammaz dərdlərdən doysa,
Elbəyi, nə ömrü, qədəri buysa?
Lap fələk qarnýný yerə də qoysa,
Allahýn dərdlərə bir tələsi var.

Elbəyi CƏLALOÐLU




Sosyal Medyada Paylaşın: